Kaafiye

Bir şiirin birçok unsuru arasında en önemlisi Kafiye’dir. Kafiye, bir gazelin gerekli bir parçası olan kafiye düzenidir. Bu, Urdu şiirinde kullanılan ve aynı zamanda anlaşılması oldukça zor olan edebi bir araçtır.

Edebiyatta Qaafiyaa bir süredir ortalıkta dolaşıyor. Urduca ve Farsça ve Arapça gibi diğer dillerde yazan şairler tarafından kullanılmıştır. Qaafiyaa terimi, ‘takip etmek’ anlamına gelen Arapça ‘qaafi’ kelimesinden türetilmiştir. Kafiyeli kelimelerden oluşan bir kalıp oluşturan bir beyit biçimindeki bir kafiye kalıbıdır. Gazel, her beyiti kendi içinde tam bir şiir olan bir şiir türüdür. Kafiye aynı zamanda gazeli şiirsel bir tarzda birbirine bağlamak için bir mekanizma görevi görür.

En popüler gazeller, kafiye ve ritmik eşliklerle güçlü Urduca yazılmıştır. Bu gazellerin Afgan, Pakistanlı ve Hintli müzisyenler tarafından söylenmesi de yaygındır. Gazel, 19. yüzyılda ve 20. yüzyılın başlarında Almanya ve İspanya’da da popülerlik kazandı. Bu dönemde gazel kullanımı Goethe gibi Alman şairlerden de etkilenmiştir.

Bir kafiyenin üç ana bölümü vardır. Birincisi, gazelin ortasına eklenen kafiyeli bir kelime olan ‘kafi’dir. ‘Kaafi’ tek bir kelime veya bir kelime grubu olabilir. ‘Kaafi’ kelimesini, gazele eklenen kafiyeli bir ifade olan bir radif takip eder. Bu kafiyeli ifade genellikle en ilginç olanıdır. Bunu tek kelimelik başka bir ifade takip eder. Edebiyatta ‘Kafiye’, bir gazelin en karmaşık bileşenlerinden biridir ve vazgeçilmez bir unsurdur.

Kafiye şairler arasında favori olmuştur, ancak en deneyimli yazar için bile göz korkutucu bir görevdir. Rekhta Vakfı’nın Qaafiya (kafiye) Sözlüğü 10.000’den fazla kafiyeli kelime içerir. Bu kafiyeli kelimeler Devanagri, Urduca ve Hintçe olmak üzere üç farklı yazıda bulunabilir. Sözlük, hem hevesli şairler hem de köklü yazarlar için bir araçtır. Urdu edebiyatı hayranıysanız sahip olmanız gereken bir şey.

Maktaa

Tipik gazellerin yapısal bileşenleri şu şekildedir: matla, radif, qaafiya ve maqta. Matla, gazelin ilk mısrasıdır. Radif ikinci ayettir. Kafiye bir kafiye kalıbıdır ve radifi takip etmelidir. Makta son ayettir. Son beyit genellikle şairin mahlasını ve adını içerir.

Bir gazel genellikle yaklaşık beş ila on beş beyitten oluşur. Bu beyitlerin her birinin kendine özgü epigramatik kalitesi vardır. İma edici, tonal olabilirler veya şiirin geri kalanıyla tonal bir bağlantıya sahip olabilirler. Ancak hepsinin kafiye düzeni aynıdır.

Geleneksel olarak gazeller İbranice okunurdu. Daha sonra Arapça, İbranice, Farsça ve Hausa dillerinde yazılmıştır. 12. yüzyılın başlarında gazeller İran ve Güney Asya’ya yayılmaya başladı. Bu dönem, bölgeye İslami istilalar ve yeni İslami saltanatların mahkemelerine denk geldi.

Gazeller tipik olarak yüksek imgeler, yüksek dil ve mecazi dil ile karakterize edilir. Ayrıca karmaşık kafiye ve nakarat kalıplarıyla da tanınırlar. Genellikle sevgilinin evinin dışındaki bahçeler ve sokaklar dahil olmak üzere iç mekanlara sahiptirler.

Geleneksel olarak gazeller mushaira’da (şiir okuma) okunur. Seyirci, mısraları tekrarlayarak şiire aktif olarak katılır. Şairin üzerine övgüler yağdırdılar. Okuyucu, beyitlerdeki bükülme ile her radikali tahmin edebildi.

Modern İngiliz gazelleri basit bir kafiye düzeni kullanır. Kesin bir form değildirler ve şiiri değiştirmeden yeniden düzenlenebilirler. Bununla birlikte, temel bir ölçü bilgisi gerektirirler. Çoğu durumda, bir gazelin her satırı on yedi hecedir. Genellikle bir kadına hitap ederler.

Gazele genellikle müzik eşlik eder. Radif ve maqta en popüler gazel ezgileridir. Ortak bir motif, bir mum alevi ve bir güvedir. Bu, aşkın tehlikelerini akla getirir.

Radif, gazelin birinci kıtasının ikinci mısrasıdır. Sonraki tüm dörtlüklerde tekrarlanır. Kafiye, Matla’nın her iki satırında da yer almalıdır. Makta, gazelin son ayetidir. Genellikle imza beyitidir.